Een gedicht van Toon Tellegen komt tot leven met muziek, karate en poëzie.Een kruising tussen een ritueel, een theaterstuk en een concert.

​

Het regende, en de lucht was vol argwaan en
moedeloosheid. En een engel verscheen, en sloeg
iemand neer. En nog iemand, en nog iemand. En
achteraan, achter iedereen, zat een vrouw. Keek naar
de grond en dacht na, dacht steeds dieper na. Dacht
dagen, maanden jaren na. En dacht tenslotte, in een
vlaag van roekeloosheid, meeuwen krijsend in de
bleke lucht: ‚En Toch’. En de Engel baande zich een
weg naar haar. ‚Ik kom met je vechten’ zei de Engel”.
(uit: Een Man en een Engel, Toon Tellegen).

​

Geïnspireerd op het gedicht van Toon Tellegen, vechten een vrouw en engel langdurig, grimmig en liefdevol omdat de vrouw de woorden ‚en toch’ uitspreekt. Een voorstelling waarbij je ondergedompeld wordt in een zintuiglijke ervaring. Liedkunst, poezie, elektronische klanken en karate vermengen zich met het gedicht van Toon Tellegen waarbij liefde en strijd inwisselbaar lijken.

In een op het eerste gezicht goddeloze samenleving zijn mensen op zoek naar houvast. En er is twijfel. Existentiële twijfel. Ieder mens twijfelt. Als het niet zichtbaar is, dan is er wel een innerlijke strijd, diep van binnen.
Juist op het moment dat God definitief verdwenen leek, is religie of dat waar je in gelooft opnieuw aan de orde. Wat is geloof in deze tijden? Wat is twijfelen aan god, of als je niet in god gelooft, wat is twijfelen aan jezelf?

En wat als het allemaal níet eerlijk is? wat dan?Het levende gedicht gaat een dialoog aan met het hier en nu via de getuigenissen van echte mensen uit verschillende maatschappelijk achtergronden.